ஆசாரக்கோவையில் தமிழ்ச் சமூக விழுமியங்கள்

 முனைவர் ஆ.மணவழகன், இணைப் பேராசிரியர், சமூகவியல், கலை (ம) பண்பாட்டுப் புலம், உலகத் தமிழாராய்ச்சி நிறுவனம், சென்னை – 113.

(பன்னாட்டுக் கருத்தரங்கம், சுல்தான் இட்ரிசு கல்வியியல் பல்கலைக்கழகம், மலேசியா, நவம்பர், 22, 2017)

             பதினெண் கீழ்க்கணக்கு அற இலக்கியங்களுள் ஆசாரக் கோவையும் ஒன்று. ஆசாரம் என்பது ஒழுக்கம்; கோவை என்பது தொகுப்பு. இதன் ஆசிரியர் பெருவாயில் முள்ளியார். ஒழுக்க நெறிகள் சார்ந்த பல்வேறு கருத்துகளின் தொகுப்பாக விளங்கும் இந்நூல், நூறு பாடல்களைக் கொண்டுள்ளது.  தனிமனிதனுக்கான நாளொழுக்கம், குடும்ப ஒழுக்கம், சமூக ஒழுக்கம், சான்றாண்மை எனப் பல்வேறு தளங்களிலும் விழுமிய சிந்தனைகளை இந்நூல் வலியுறுத்துகிறது.

             ஆசாரம் என்பதே பிறமொழிச் சொல் என்பதில் தொடங்கி, இந்நூலில் வலியுறுத்தும் சில கருத்துகளும் ஏற்க இயலாத நிலையில் உள்ளதை அறிஞர்கள் சுட்டுகின்றனர். இன்றைய சூழலுக்கு ஏற்புடையன அல்லாத சில கருத்துகள் நூலில் இடம்பெற்றிருப்பினும், ’ஏற்பன கொள்’ என்பதன் அடிப்படையில் இக்கட்டுரை அமைகிறது. அவ்வகையில், அக்காலத் தமிழ்ச் சமூகத்தின் பல்வேறு விழுமியங்களை இந்நூல் கொண்டுள்ளது என்பதையும், அவை இக்காலச் சமூகத்திற்கும் ஏற்புடையவனாக உள்ளன என்பதையும் கருதுகோளாகக் கொண்டு இக்கட்டுரை பயணிக்கிறது. ‘சிறந்தது பயிற்றல்’ என்பது கட்டுரையின் நோக்கமாக அமைகிறது.  

தனிமனித விழுமியங்கள்

          சமூகத்தை நன்னெறிப்படுத்துவதே அற இலக்கியங்களின் உயர் இலக்கு. ஆகவே, இவ்விலக்கை நோக்கிய பயணத்தில் மிக இன்றியமையாதக் காரணியாகத் திகழும் தனிமனிதனின் எண்ணத்தை, சொல்லை, செயலைச் செப்பம் செய்வதில் இவ்விலக்கியங்கள் மிகுந்த கவனம் கொள்கின்றன. அவ்வகையில், ஆசாரக்கோவை அகத்தூய்மை, புறத்தூய்மை இரண்டையும் மிகவும் வலியுறுத்துகின்றது. துயிலெழுதல் தொடங்கி மீண்டும் உறங்கச் செல்லுதல் வரையான அத்தனை அன்றாட நிகழ்வுகளிலும் இந்நூற் பாடல்கள் உயர்நெறியைக் கற்பிக்கின்றன. உயிர்க் காப்பு, உடல் காப்பு, மனக் காப்பு என மூன்று நிலைகளிலும் தனிமனிதனை நெறிப்படுத்தி நலம் பேண வலியுறுத்துகின்றன. 

          வைகறை எழுதலும் நற்கடமைகளும்

            விடியற் காலையில் உறக்கத்தினின்று விழித்தெழுந்து, தான் அன்று ஆற்றவேண்டிய அறச்செயல்களையும், பொருள் திரட்டுவதற்குரிய நற்செயல்களையும் சிந்தித்துப் பார்த்து, விடிந்தபின் தவறாமல் தந்தையையும் தாயையும் தொழுது அன்றைய செயலைச் செய்தல் வேண்டும் என்பதே நம்முடைய முன்னோர் கூறியுள்ள முறைமையாகும் என்பதை,

                              வைகறை யாமம் துயிலெழுந்து தான் செய்யும்

          நல்லறமும் ஒண் பொருளும் சிந்தித்து வாய்வதில்

          தந்தையும் தாயும் தொழுதெழுக   (ஆசார.4)

என்ற பாடல் அடிகள் தொகுத்து வழங்குகின்றன. அதேபோல, நல்லொழுக்கத்திற்கு அடிப்படையாக அதாவது வித்தாக, தனக்குப் பிறர் செய்த உதவியை மறவாதிருத்தல், பொறுமை, இன்சொல் கூறல், எந்த உயிர்க்கும் துன்பம் செய்யாதிருத்தல், கல்வி, ஒப்புரவை மிக அறிதல் (உலக நடையை அறிந்து செய்தல்), அறிவுடைமை, நற்குணமிக்கவருடன் நட்பு கொள்ளல் ஆகிய இந்த எட்டும் வலியுறுத்தப்படுகிறது.  இதனை ஆசாரக்கோவையின்,

          நன்றி யறிதல் பொறையுடைமை இன்சொல்லோடு

          இன்னாத எவ்வுயிர்க்கும் செய்யாமை கல்வியோடு

          ஒப்புரவு ஆற்ற அறிதல் அறிவுடைமை

          நல்லினத் தாரோடு நட்டல்          (ஆசார.1)

என்ற பாடல் காட்டுகின்றது.         

சீரான உணவுப் பழக்கம்

          உணவே மருந்து என்பது தமிழர் கண்ட உடல்நல மருத்துவ உண்மை. எனவே, உண்ணும் உணவு, உண்ணும் காலம், உண்ணும் முறை என அனைத்திலும் தமிழர் தெளிவு கண்டனர். படுத்துக்கொண்டும், நின்றுகொண்டும், திறந்தவெளியிலும் உண்ணுதல் கூடாது; விரும்பி அதிகமாகவும் உண்ணக் கூடாது; கட்டிலில் அமர்ந்தபடி உண்ணக் கூடாது; நெறிமுறையைக் கடந்து யாதொன்றையும் உண்ணக் கூடாது என்று நெறிப்படுத்தினர். இதனை,

          கிடந்துண்ணார் நின்றுண்ணார் வெள்ளிடையும் உண்ணார்

          சிறந்து மிகவுண்ணார் கட்டில் மேல் உண்ணார்

          இறந்தொன்றும் தின்னற்க நின்று                         (ஆசார.23)

என்கிறது ஆசாரக்கோவை. அதேபோல, சுவையின் அடிப்படையிலும் உணவு உண்ணும் முறைகளை நிரல் படுத்தினர். கசக்கும் உணவு வகைகள் இறுதியிலும், இனிக்கும் பண்டங்கள் முதலிலும் எஞ்சிய பொருள்களை இடையிலும் முறைப்படி புகழும் வகையாக உண்ணல் வேண்டும் என்கிறது,

          கைப்பன எல்லாம் கடை தலை தித்திப்ப

          மெச்சும் வகையால் ஒழிந்த இடையாகத்

          துய்க்க முறைவகையால் ஊண்    (ஆசார.68)

என்ற பாடல்.

           மேலும், உணவு உண்ணுவதற்கு முன்பும், உண்ட பின்பும் செய்யவேண்டிய செயல்களும் நெறிப்படுத்தப்பட்டன. நீராடிக் கால் கழுவி, வாயைத் துடைத்து, உண்ணும் கலத்தைச் சுற்றி நீர் இறைத்து உணவை உண்டவரே உண்டவர் ஆவார் என்பதை,

          நீராடிக் கால்கழுவி வாய்பூசி மண்டலம்செய்து

          உண்டாரே உண்டார் எனப்படுவார்       (ஆசார.18)

என்ற அடிகள் காட்டுகின்றன. அதேபோல, காலைக் கழுவி நீர் உலர்தற்கு முன்னே உண்ண வேண்டும். கால்கழுவிய ஈரம் உலர்வதற்கு முன்னே படுக்கையில் ஏறுதல் கூடாது என்ற நெறிமுறையும் வகுக்கப்பட்டது. இதனை,

            காலின்நீர் நீங்காமை உண்டிடுக பள்ளியுள்

          ஈரம் புலராமை ஏறற்க என்பதே

          பேரறி வாளர் துணிபு        (ஆசார.19) 

என்ற அடிகள் காட்டுகின்றன. இதில், உண்ணுதற்கு நீண்ட நேரம் எடுத்தல் கூடாது. உண்டவுடனேயே படுக்கைக்குச் செல்லுதல் கூடாது என்ற நுட்பமான உண்மைகள் சுட்டப்படுகின்றன.           

            உண்டபின் வாயில் புகுந்த நீர் உட்புகாதபடி நன்றாகக் கொப்பளிக்க வேண்டும்;  எச்சில் அறும்படி வாயையும் அடியையும் நன்றாகத் துடைக்க வேண்டும்; மூன்று முறை தண்ணீர் குடிக்க வேண்டும். துடைத்து, முகத்தில் உள்ள கண் முதலான உறுப்புக்களை அவற்றிற்குத் தக்கவாறு மந்திரம் சொல்லி விரல்களைச் செலுத்தி வாயைத் துடைக்க வேண்டும் என்பதை அறிவுமிக்க சான்றோர்கள் வலியுறுத்தினர்.  

            இழியாமை நன்குமிழ்ந்து எச்சில் அறவாய்

          அடியோடு நன்கு துடைத்து வடிவுடைத்தா

முக்கால் குடித்துத் துடைத்து முகத்துறுப்பு

ஒத்த வகையால் விரலுறுத்தி வாய்பூசல்

மிக்கவர் கண்ட நெறி  (ஆசார.27)

            உண்டவுடன் அதிகமாகத் தண்ணீர்க் குடிக்ககூடாது. உணவு வயிற்றுக்குச் சென்றுசேரும் அளவில் மூன்று முறை தண்ணீர் குடித்தால் போதுமானது என்பதையும் அப்பொழுதுதான் செரிமானத்திற்கான அமிலம் நன்றாக வேலை செய்யும் என்பதையும் இதன்வழி அறியலாம்.   

உறக்கும் காலம் - நிலை - இடம் 

       மனிதனின் உடல் ஆரோக்கியத்தில் உணவு மேலாண்மை எந்த அளவிற்குத் தேவையானதாக இருக்கிறதோ அதே அளவில் உறக்கம் குறித்த விழிப்புணர்வும் தேவைப்படுகிறது. ஆசாரக் கோவையில் உணவு உண்ணும் முறைகள் வரையறுக்கப்பட்டதைப் போலவே உறங்கும் காலம், உறங்கும் நிலை, உறங்கும் இடம் முதலியவை குறித்தும் மிகத் தெளிவாகச் சுட்டப்படுகின்றன.   

உறங்கும் காலம்

            இரவில் பெரியவர்கள் குறைந்தது எட்டு மணிநேரம் உறங்கவேண்டும் என்பதும், பகல் உறக்கம் கூடாது என்பதும் இன்றைய அறிவியல் உலகில் மருத்துவர்களால் வலியுறுத்தப்படுகிறது. பகலில் உறங்கினால் உடலை நோய் அண்டும் என்னும் இந்த அறிவியல் உண்மையைக் கீழ்க்கணக்கு நூல்களும் மிகத் தெளிவாக வலியுறுத்துகின்றன. 

            பகல் பொழுதிலும், கதிரவன் மறையும் அந்தி வேளையிலும் கண்ணுறக்கம் கூடாது என்றும், நோயினை விரும்பி ஏற்றுக்கொள்பவரே பகலில் உறங்க ஆசைகொள்வார் என்பதையும்,

                                    ------------- பகல்வளரார்

                             நோயின்மை வேண்டுபவர்                 (ஆசார.57)

என்றும்,

                                    அந்திப் பொழுது கிடவார்   …. (ஆசார.29)

 

என்றும் சுட்டுகிறது ஆசாரக் கோவை.

 உறங்கும் திசை         

படுத்துறங்கும் நேரத்தைப் போலவே திசைகளும் நம் உடல் நலத்தோடு தொடர்புடையனவாக இருக்கின்றன என்பதைப் பழந்தமிழர் நன்கு அறிந்திருந்தனர். அதனால், எந்தத் திசையில் தலைவைத்துப் படுக்கவேண்டும் என்பதோடு, கட்டாயம் தலைவைத்துப் படுக்கக்கூடாத திசைகளையும் கண்டறிந்தனர்.  அவ்வகையில், மிக அதிக ஆபத்தை (நோய்) விளைவிக்கக்கூடிய திசைகளாக வடக்குத் திசையும், கோணத் திசைகளும் சுட்டப்பட்டுள்ளன. இதனை, 

                              கிடங்குங்கால் கைகூப்பித் தெய்வம் தொழுது

                             வடக்கொடு கோணம் தலைசெய்யார் மீக்கோள்

                             உடற்கொடுத்துச் சேர்தல் வழி      (ஆசார.30)

என்கிறது ஆசாரக் கோவை. வடக்கிலும், வட-கிழக்கு போன்ற கோண திசைகளிலும் புவியின் காந்த சுழற்சி அதிகமாக இருக்குமென்பதும் அது அத்திசைகளில் தலைவைத்துப் படுக்கும் உயிர்களின் மூளையின் செயல் திறனைப் பாதிக்கும் என்பதும் இன்று ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட  அறிவியல் உண்மைகளாக இருக்கின்றன. இந்த உண்மையின் அடிப்படையிலேயே மேற்கண்ட வாழ்வியல் நெறியை ஆசாரக் கோவை வரையறுக்கிறது.

             அதேபோல, இரவில் மரங்களினடியில் படுக்கக்கூடாது என்பதை,

                                    இராமரமும் சேரார்  (ஆசார.13)

என்ற அடி காட்டுகிறது. தாவரங்கள் பகலில் உயிர்க்காற்றையும், இரவில் நச்சுக்காற்றையும் வெளியிடுகின்றன என்ற அறிவியல் உண்மையின் அடிப்படையிலேயே மேற்கண்ட முடிவு எட்டப்பட்டிருக்கும் என்பது தெளிவு. 

உடல்நலப் பாதுகாப்பு

          உடல்நலக் கேடு என்பது அறியாமை, தெரிந்தே மேற்கொள்ளும் தீய ஒழுக்கங்கள் என இரு நிலைகளில் ஏற்படுகிறது. முறையான உணவுப் பழக்கம், சீரான உறக்கம் என்ற அடிப்படை வாழ்வியல் நெறிகள் என்பனவற்றோடு நல்லொழுக்கம், இயற்கைப் பொருள்களின் தன்மையறிந்து செயலாற்றுதல் ஆகியவற்றையும் ஆசாரக்கோவை வலியுறுத்துகிறது.  

            தம்முடைய உடலின் ஒளி கெடாமல் இருக்க வேண்டுமென விரும்புபவர் மின்னலின் ஒளியையும், எரிநட்சத்திரங்களையும் பொதுமகளிரின் அலங்காரத்தையும் நோக்கமாட்டார். பகற்காலத்துக்கு உரிய கதிரவனின் காலை ஒளியையும், மாலை ஒளியையும் அவ்வாறே உற்றுப்பார்க்க மாட்டார் என்கிறது ஆசோரக்கோவையின், 

          மின்னொளியும் வீழ்மீனும் வேசையர்கள் கோலமும்

          தம்மொளி வேண்டுவோர் நோக்கார் பகல்கிழவோன்

          முன்னொளியும் பின்னொளியும் அற்று     (ஆசார.51)

என்ற பாடலடிகள்.

            மருத்துவ நூல்களை நுட்பமாக அறிந்த சான்றோர், ஒருவர் கண்ணுக்கு எழுதிய கோலைத் தூய்மை செய்யாமல் மறு கண்ணில் செலுத்தார் என்பதை,

                                  கண்ணெச்சில் கண்ணூட்டார் -----------

          --------- -------------- -------------

          நுண்ணிய நூல் அறி வினார்   (ஆசார.41)

என்ற அடிகள் காட்டுகின்றன. ஒரு கண்ணுக்கு மருந்திட்ட குச்சியால் மறுகண்ணுக்கோ, பிறரின் கண்ணுக்கோ மருந்திட்டால் நோய்த் தொற்று ஏற்படும் என்பதை இப்பாடல் சுட்டுகிறது. இதுபோலவே,

                             தலைக்கிட்ட பூமேவார் மோந்தபூச் சூடார்   (ஆசார.90)

என்பதில், அறிவுடையவர் எப்பொழுதும் பிறர் தலையில் சூடிய பூவைத் தாம் சூடார்; ஒருவர் முகர்ந்த பூவையும் தாம் அணிந்து கொள்ளார் என்ற கருத்தும் சுட்டப்படுகிறது.

உடை குறித்த விழுமியங்கள்

            ஆடைகளை உடுத்த வேண்டிய முறைகள், அவற்றின் தூய்மை, எச்சூழலிலும் பிறருடைய ஆடைகளைப் பயன்படுத்தாமை எனப் பல செய்திகளை  ஆசாரக்கோவையில் காணமுடிகிறது. உடம்பில் ஒற்றை ஆடையை மட்டும் உடுத்திக்கொண்டு செய்யக்கூடாத செயல்களை,

          உடுத்தலால் நீராடார் ஒன்றுடுத்து உண்ணார்

          ---------- ----------- ---------- ----------

          ஒன்றுடுத்து என்றும் அவைபுகார்    (ஆசார.11)

என்று வரையறுக்கிறது ஆசாரக்கோவை. இதில், சிறந்த சான்றோர்கள் ஓர் ஆடையை உடுத்தல்லது நீராட மாட்டார்கள்; ஓராடை உடுத்து உண்ணமாட்டார்கள்; ஓராடை உடுத்து கற்றவர் அவைக்குச் செல்ல மாட்டார்கள் என்று தெளிவுபடுத்தப்படுகிறது. 

            இதேபோல, எவ்வளவு துன்பம் வந்தாலும் பிறருடைய அழுக்காடையைத் தம் உடலின் கீழ்ப் பகுதியில் உடுப்பதும், மேற்பகுதியில் போர்த்துக் கொள்வதும் செய்யக்கூடாது என்பதையும், படையே வந்தாலும் தாம் உடுத்தியிருந்த ஆடையின் காற்று மற்றவர் மீது போய்ப் படுமாறு செல்லக்கூடாது என்பதையும், பலர் நடுவில் நின்று ஆடையை உதறக் கூடாது என்பதையும் அறிவுறுத்தினர். இதனை,

          இடரெனினும் மாசுனி கீழ்தம்மேல் கொள்ளார்

          படைவரினும் ஆடை வளியுரைப்பப் போகார்

          பலரிடை யாடை யுதிராதே யென்றும்    (ஆசார.36)

என்ற பாடலடிகளில் அறியலாம். மேலும், எவ்வளவு துன்பம் வந்தாலும் மற்றவர்கள் உடுத்திய அழுக்கான ஆடையையும் மற்றவர் செருப்பையும் நாம் பயன்படுத்தக் கூடாது என்றும் வலியுறுத்தப்பட்டது.

          பிறர் உடுத்த மாசுணியும் தீண்டார் செருப்புக்

          குறையெனினும் கொள்ளார் இரந்து         (ஆசார.12) 

சுற்றுப்புறத் தூய்மை பேணுதல்

            ஆரோக்கியமான வாழ்வு என்பது உடல் தூய்மை மனத்தூய்மை என்பதன் அடிப்படையில் அமைகிறது. ஆயினும், இவ்விரண்டும் சூழலியல் காரணிகளின் தன்மைகளால் பாதிக்கப்படுகின்றன. உடல், மனம், சூழல் என்ற மூன்றும் ஒன்றோடொன்று தொடர்புடையவையாக இருப்பதே என்பதே இதற்குக் காரணம்.  எனவே, நம்மை நேரடியாகவும் மறைமுகமாகவும் பாதிக்கும் சூழலியல் காரணிகளை வளமாகவும், தூய்மையாகவும் தேவைக்கேற்பவும் அமைத்துக்கொள்ளுதல் இன்றியமையாதது என்பதை சமூகவியலாளரும் சூழலியல் ஆர்வலர்களும் வலியுறுத்துகின்றனர். சுற்றுப்புறத் தூய்மை, பயன்பாட்டுப் பொருள்களின் தூய்மை போன்றவற்றை ஆசாரக் கோவையும் வலியுறுத்துகிறது. 

            அறிவுடைய சான்றோர் புல், விளைநிலம், பசுவின் சாணம், சுடுகாடு, வழி, தூயநீர் நிலைகள், வழிபாட்டிற்குரிய இடங்கள், நிழல் உள்ள இடம், பசுக்கள் கொட்டகை, சாம்பல் என்று சொல்லப்பட்ட இந்தப் பத்து இடங்களிலும் உமிழ்தலையும் மலம் சிறுநீர் கழித்தலையும் செய்ய மாட்டார்கள் என்பதை,

          புல் பைங்கூழ் ஆப்பி சுடலை வழி தீர்த்தம்

          தேவகுலம் நிழல் ஆனிலைவெண்பலி என்று

          ஈரைந்தின் கண்ணும் உமிழ்வோடு இருபுலனும்

          சோரார் உணர்வுடை யார்              (ஆசார.32) 

என்ற பாடல் காட்டுகிறது.

            அதேபோல, ஆடையைத் துவைத்து அந்த ஆடையை மக்கள் பயன்பாட்டிற்கு உள்ள நீரிலே பிழிந்து நீரை அசுத்தம் செய்யக்கூடாது என்றும் (ஆசார.11), சுவரின் மீது உமிழ்ந்து அதனை அசுத்தப்படுத்துதல் கூடாது என்றும் (ஆசார.36) அறிவுறுத்தினர். 

            சுற்றுப்புறத் தூய்மை என்பதோடு தாம் உறையும் இல்லத்தையும் மிகத் தூய்மையாக வைத்துக்கொள்ள அறிவுறுத்தப்பட்டது. வீட்டின் தூய்மை, புழங்குபொருள்களின் தூய்மை என அனைத்தும் இதில் அடங்கும். எனவே, நன்மை அடைவதை விரும்புபவர், விடியற்காலையில் விழித்தெழுந்து வீடுவிளங்கும் வண்ணம் குப்பைகளைப் போக்கி, பசுஞ்சாண நீரைத் தெளித்துச் சுத்தம் செய்து, பின் கரியகலங்களைக் கழுவி, நீர்ச்சால், கமண்டலங்கள் நிறையுமாறு மலர் அணிந்து பின் அடுப்பினுள் தீ மூட்டுதல் வேண்டும் என்பதை,  

          காட்டுக் களைந்து கலம்கழீஇ இல்லத்தை

          ஆப்பிநீர் எங்கும் தெளித்துச் சிறுகாலை

          நீர்ச்சால் கரகம் நிறைய மலரணிந்து

          இல்லம் பொலிய அடுப்பினுள் தீப்பெய்க            (ஆசார.46)

என்ற பாடலடிகள் காட்டுகின்றன.

மனத் தூய்மைமையும் நன்னெறியும்

          உலகம் போற்ற வாழும் நெறி அறிந்த சான்றோர் மனத்தூய்மையைப் பெரிதும் வலியுறுத்துகின்றனர். அறநூல்களின் ஓர்மைப் பண்பும் மனத்தூய்மையால் மாந்தர் மாண்பை வளர்ப்பதே. எனவே, ஆசாரக் கோவையின் பாடல்கள் பலவும் மனத்தூய்மையையும் அது சார்ந்த ஒழுக்க நெறிகளையும் நவில்கின்றன. 

            மனத்தாலும் நினைக்கக்கூடாத பாவச் செயல்களாக, பிறர் மனைவியை விரும்புதல், கள்ளருந்துதல், களவு செய்தல், சூதாடல், கொலை செய்தல் அகிய ஐந்தையும் சுட்டுகிறது ஆசாரக்கோவை. மாறாக எண்ணுவராயின் நல்லொழுக்கம் இல்லாதவர் என்று இகழப்படுதல் மட்டுமன்றி நரகத்தின் கண்ணும் அப் பாவச்செயல்கள் உய்த்து விடும் என்பதை,    

          பிறர்மனை கள்களவு சூது கொலையோடு

          அறனறிந்தார் இவ்வைந்தும் நோக்கார் திறனிலார் என்று

          என்னப் படுவதூஉம் அன்றி நிரயத்துச்

          செல்வழி உய்த்திடுத லால்                    (ஆசார.37)

என்ற பாடல் காட்டுகிறது. நரகத்திற்குச் செல்வார் என்பதை துன்பம் மிக அடைவார் என்பதாகக் கொள்ளலாம்.

             மேலும், பொய் பேசுதல், கோள் சொல்லுதல், பிறர் பொருளைக் கவர்தல், பொறாமை கொள்ளல் என்ற இந்த நான்கினையும் தெளிவான அறிவுடையவர் நினைக்க மாட்டார் என்றும் நினைப்பாரேயானால் இழிநிலை அடைந்து இறப்பார் என்று எச்சரிக்கப்படுகிறது. 

          பொய் குறளை வௌவல் அழுக்காறு இவை நான்கும்

          ஐயம் தீர் காட்சியார் சிந்தியார் சிந்திப்பின்

          ஐயம்புகு வித்து அருநிரயத் துய்த்திடும்

          தெய்வமும் செற்று விடும்               (ஆசார.38) 

இல்லற  நெறிகள்

    மக்கட்பேற்றைப் பழந்தமிழ் இலக்கியங்கள் போற்றுகின்றன. எவ்வகைச் செல்வங்களைக் காட்டிலும் மக்கட் செல்வமே சிறந்தது என்பதை புறநானூறு முதலான இலக்கியங்கள் காட்டுகின்றன. மக்கட்பேறு உண்டாகும் வழிகளை ஆசாரக்கோவை நுட்பமாக உரைக்கிறது.  

            தம் மனைவிக்கு மாதப் பூப்பு நிகழ்ந்தால் மூன்று நாள் அளவும் அவர் தம் முகத்தைக் கணவன் பார்த்தல் கூடாது. மூன்று நாள் கழித்து நீராடியபின் பன்னிரண்டு நாளும் கணவன் மனைவியைப் பிரிதல் கூடாது என்பதே பேரறிஞர்களின் துணிவாகும் என்பதை,

 

          தீண்டாநாள் முந்நாளும் நோக்கார் நீராடியபின்

          ஈராறு நாளும் இகவற்க என்பதே

          பேரறி வாளர் துணிபு          (ஆசார.42)

என்ற பாடல் காட்டுகிறது. மேலும் மனைவியைச் சேரக்கூடாத சூழல்களாக,  

 

          உச்சியம் போழ்தோடு இடையாமம் ஈர்அந்தி

          மிக்க இருதேவர் நாளோடு உவாத்திதிநாள்

          அட்டமியும் ஏனைப் பிறந்த நாள் இவ்வனைத்தும்

          ஒட்டார் உடன் உறைவின் கண்    (ஆசார.43)

ஆகிய காலங்களை வரையறுக்கிறது. அதாவது, நண்பகல், நள்ளிரவு, மாலை, காலை, சிவபெருமான்-திருமாளுக்குரிய நாட்களாகிய திருவாதிரை, திருவோணம், பௌர்ணமி, அட்டமி, தாம் பிறந்த நாள் ஆகிய எட்டு நாட்களிலும் மனைவியோடு சேர்ந்திருக்க நல்லவர் சம்மதியார் என்கிறது பாடல். 

பொதுநெறி

            மேற்குறிப்பிட்டவை அல்லாமல் சமூகத்தில் பொதுநெறியாக தெரிந்துகொள்ளக்கூடிய கருத்துகளையும் ஆசாரக்கோவை பகர்கிறது. அதாவது, புற்றில் வாழும் பாம்பும் அரசரும் நெருப்பும் குகையில் தங்குகின்ற சிங்கமும் ஆகிய இவை நான்கினையும் இளையவை என்றும் எளியவை என்றும் பழகியவை என்றும் எண்ணி இகழ்ந்தால் அவை அவனுக்குத் துன்பத்தை அளிக்கும் என்பதாகும். இதனை,

          அளையுறை பாம்பும் அரசும் நெருப்பும்

          முழையுறை சீயமும் என்றியை நான்கும்

          இளைய எளிய பயின்றன என்றெண்ணி

          இகழின் இழுக்கம் தரும் (ஆசார.84)

என்கிறது பாடல். ஆசைரக் கோவையில் இப்பாடலைப் போன்று பல பாடல்களில் பலவித கருத்துகள் சுட்டப்படுகின்றன. குறிப்பாக, மன்னனை (அரசை) அணுகும் முறைகள், ஆசிரியனை அணுகும் முறைகள், பெரியோரை அணுகும் முறைகள் எனப் பலவற்றைக் குறிப்பிடலாம். அவையும் நுட்பமாக நோக்கப்பட வேண்டியவை. 

முடிவுரை

          தனிமனிதன், குடும்பம், சமூகம் என்ற மூன்று நிலைகளிலும் மக்கள் போற்றும் விழுமியச் சிந்தனைகளை ஆசாரக் கோவை கொண்டிருப்பதைச் சான்றுகள் உறுதிப்படுத்துகின்றன. 

          ஆசாரக் கோவை வலியுறுத்தும் விழுமியங்கள் அல்லது உயர் பண்பு நெறிகள் இந்நூல் இயற்றுவதற்கு முன்பே பல நூல்களில் சுட்டப்பட்டவை என்பதும், வழிவழியாகச் சான்றோர்களால் அறிவுறுத்தப்பட்டவை என்பது தெரியவருகிறது. இதனை, ‘சொல்லிய ஆசார வித்து’, ‘முந்தையோர் கண்ட முறை’, ‘யாவரும் கண்ட நெறி’,   ‘நுண்ணிய நூல் அறிவினார்’, ‘பேரறி வாளர் துணிபு’, ‘மிக்கவர் கண்ட நெறி’ முதலிய தொடர்கள் உறுதிப்படுத்துகின்றன. 

            தனிமனிதனின் உடல்நலப் பாதுகாப்பு, மனவள மேலாண்மை என்ற இரண்டிற்குமான உயர் நெறிகளையும் இந்நூல் முறைப்படுத்துகிறது. அவ்வகையில், இந்நூலுள் அறிவுறுத்தப்படும் சீரான உணவுப் பழக்கம், முறையான உறக்கம், உறங்கும் இடம்-திசை-சூழல் போன்றவை இன்றைக்கும் ஏற்புடையனவாக உள்ளன. இவை இன்றைய நடைமுறை அறிவியலோடு முற்றிலும் பொருந்தியிருப்பதையும் அறியமுடிகிறது.

      குடும்ப மேலாண்மை, சுற்றுப்புறச் சூழலைப் பேணுதல், சமூக நலன் என்ற நிலைகளிலும் விழுமியச் சிந்தனைகளை அறிவுறுத்தல்களாகவும் வலியுறுத்தல்களாகவும் இந்நூல் இயம்புகிறது.

       ஆசாரக் கோவையில் சுட்டப்பெறும் ஒழுக்க நெறிகள், அறிவியல் அடிப்படையிலான வாழ்வியல், உயர் விழுமியங்கள் போன்றவற்றைத் தேர்ந்து, இன்றைய இளைய தலைமுறையினர்க்குப் பாடத்திட்டமாக வைத்தால் வளமான இளைய சமூகத்தை உருவாக்க வழிவகுக்கும் என்பதை இக் கட்டுரை வலியுறுத்துகிறது.

 ***** 

Dr. A. Manavazhahan, Associate Professor, Sociology, Art & Culture, International Institute of Tamil Studies, Chennai -113.

தமிழியல்

www.thamizhiyal.com  

ஏறு தழுவுதல் – தமிழர் பண்பாடு

 முனைவர் ஆ.மணவழகன், இணைப் பேராசிரியர், உலகத் தமிழாராய்ச்சி நிறுவனம், சென்னை - 600113. நவம்பர் 23, 2016.

 

திங்களொடும் செழும்பரிதி தன்னோடும்

விண்ணோடும் உடுக்களோடும்

மங்குல் கடல் இவற்றோடும் பிறந்த

தமிழுடன் பிறந்தோம் நாங்கள்

 

என்பார் பாவேந்தர் பாரதிதாசன். அண்டத்தின் கருக்கள் உருவான போதே உருவானவை தமிழினமும் மொழியும் என்பது இவர்போன்ற ஆன்றோர் வாக்கு. உலக உயிர்களுள்  மூத்த இனமாம் தமிழினத்திற்கெனப் பல சிறப்புகள் உண்டு. அவற்றுள் கலையும் பண்பாடும் தனிச் சிறப்பு. பழங்காலத்துக் கலைகளுள் முதன்மை பெறுவது ஏறுதழுவுதல் எனும் வீரக் கலை. 

            மாடுகளில் ஆண்மையுடையது எருது. இது பழங்கால முல்லை நிலத்து ஆயர்களின் பெருஞ்செல்வம். மதம் கொண்ட யானையையும் கடும் புலியையும் எதிர்கொண்டு தாக்கும் வலிமையுடையது. வினையின் சிறப்பால் இது கொல்லேறு என்று போற்றப்படும். இவ்வெருதுகளை, வானிடத்து திங்கள் போலவும் திருமாலிடத்துள்ள சங்கு போலவும் அழகிய நெற்றிசுட்டியையுடைய கரிய நிறமுடைய காரிகள்; கரிய மேகம் சூழும் மலையிடத்து வீழ்கின்ற அருவியைப் போல அழகிய வெள்ளைக் கால்களையுடைய காரிகள்; பலராமன் மார்பில் இருக்கும் மாலையைப் போல சிவந்து நீண்ட கொடி மறுவினை உடைய வெள்ளைகள்; விண்மீனுடன் விளங்கும் செவ்வானம் போல அழகிய வெள்ளைப் புள்ளிகளையுடைய சிவந்த நிறத்தனவாகிய சேய்கள்; சிவபெருமான் மிடற்றின்கண் தோன்றும் கருமைபோல கரிய கறையினையுடை கழுத்தையும், உயர்ந்து வளர்ந்த திமிலினையும் உடைய கபில நிறத்தனவாகிய குரால்கள், தெளிவாகத் தோன்றும் சிவந்த சிறு புள்ளிகளையுடைய வெள்ளைகள் எனப் பலவாறு பழந்தமிழ் இலக்கியங்களில் அடையாளப்படுத்தப்படுகின்றன. 

            கொல்லேறு என்றாலும் அதன் கோட்டிற்குக் காளையர் அஞ்சுவதில்லை. முல்லை நிலத்து ஆயர் பெண்ணை மணம்முடிப்பதற்காக ஏறுதழுவும் பண்பாடு பண்டைத் தமிழரிடையே இருந்தது. காளையர் அந்நிகழ்வில் விருப்பமுடன் பங்கேற்றனர். தான் விரும்பிய பெண்ணை மணந்து கொள்ளவும், தன் வீரத்தை வெளிப்படுத்தவும், புகழ்பெறவும் தனக்குக் கிட்டிய ஓர் அரிய வாய்ப்பாக ஏறுதழுவும் இவ்விழாவைக் கருதினர். எனவே கொல்லேற்றின் கோடு கிழித்து குடல் சரிவதோ, உயிர் விடுவதோ அவர்களுக்குப் பொருட்டல்ல.

                                 கொல் ஏறு சாட இருந்தார்க்கு எம் பல் இருங்

கூந்தல் அணை கொடுப்பேம் யாம் (கலி.101:41-42) 

என்று, கொல்லும் இயல்புடைய காளையை அடக்குபவர்க்குத்தான் எம் மகளைக் கொடுப்போம் என்பதில் ஆயர்களும் உறுதிகொண்டிருந்தனர். முல்லைநிலப் பெண்களும், கொல்லேற்றின் கோடஞ்சாது, அதனைத் தழுவி அடக்கும் வீரமுள்ள ஆடவனையே மணக்க விரும்பி ஏறுதழுவலைப் பரண்மீதிருந்து காண்பர்(கலி.103:6-9). அவ்வாறு பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் ஆயமகளின் கூந்தலில் வந்து விழுந்த மாலையைத் தெய்வத்தின் செயலென்று நம்பினர்(107:31:33).

ஏறு தழுவும் வீர விழா நிகழ்வின் காட்சியை,

            எழுந்தது துகள்

          ஏற்றனர் மார்பு

          கவிழ்ந்தன மருப்பு

          கலங்கினர் பலர்     (கலி.102:21-24) 

என்று கண்முன் காட்டுகிறது கலித்தொகை.

            காளையை அடக்கிய காதலனின் கைப்பிடிக்கும் ஆய மகளின் திருமணம் சங்க இலக்கியமாம் கலித்தொகையில் காணப்படும் தனிச் சிறப்பாகும். ஏற்றினைத் தழுவிய ஆடவனுக்கே தலைமகளைத் தமர் கொடை நேர்வர்(கலி.104:73-76). இல்லின் முற்றத்தில் திரையிட்டு(கலி.115:19-20), மணல் தாழப் பரப்பி, இல்லத்தில் செம்மண் பூசி, பெண் எருமையின் கொம்பினை நட்டு வழிபாடாற்றி ஆயமகளின் திருமணம் நடைபெற்றது. 

                                    தரு மணல் தாழப் பெய்து இல் பூவல் ஊட்டி

                                    எருமைப் பெடையொடு எமர் ஈங்கு அயரும்

                                    பெரு மணம்                                       (கலி.114:12-14)

தம் துணையோடு பூக்களில் மது அருந்தும் வண்டுகள் அஞ்சியோடுமே என்றெண்ணித் தன் தேரில் ஒலிக்கும் மணி நாவினை இழுத்துக் கட்டிய தலைவனையும்,  தன் குரல் கேட்டால் இணைமான் துணை பிரியுமே என்றஞ்சி கணவனை எழுப்பத் தயங்கும் தலைவியையும், மரத்தையும் உறவாகப் பார்த்த மாந்தரையும் கொண்டதே பழந்தமிழ்ச் சமூகம். ஏறுதழுவும் வீரர்கள் தாம் குத்துப்பட்டாலும் காளைகளைத் துன்புறுத்தியதாகப் பதிவுகள் இல்லை. காளைகள் துன்புறுத்தப்படுகின்றன எனக் காரணம் காட்டி, ஏறுதழுவலை இன்று எடுத்தெரிவது இனப் புறக்கணிப்பு என்பதைத் தவிர வேறென்னவாக இருந்துவிட முடியும்.  

 

நான்

உண்பதை

உடுத்துவதை

பார்ப்பதை

படிப்பதை

சிரிப்பதை

சிந்திப்பதை

விதைப்பதை

விளையாடுவதை

யார்யாரோ தீர்மானிக்கிறார்கள்

சொல்லிக்கொள்கிறேன்

நான் ‘தமிழனென்று’.

 

சங்க இலக்கியத்தில் வேளாண் புழங்கு பொருட்களும் தொழில்சார் பண்பாடும்

 முனைவர் ஆ.மணவழகன், இணைப் பேராசிரியர், சமூகவியல், கலை (ம) பண்பாட்டுப் புலம், உலகத் தமிழாராய்ச்சி நிறுவனம், சென்னை – 600 113.

 (ஜமால்- பன்னாட்டு ஆய்விதழ், ஜமால் முகமது கல்லூரி, திருச்சி. திசம்பர் 2016.)

 நிகழ்காலச் சமுதாயம் என்பது ஒற்றைப் பண்பாட்டைக் கொண்டதல்ல. இது பல்வேறு குழுப் பண்பாடுகளை அடித்தளமாகக் கொண்டது. சங்கச் சமூகத்திற்கும் இது விதிவிலக்கல்ல. திணைசார் வாழ்வியல் கூறுகளை வெளிப்படுத்துவனவாகப் பண்பாடுகள் விளங்குகின்றன. குறிப்பாக, பண்டைப் புழங்குபொருட்கள், பண்பாட்டை அடையாளப்படுத்தும் முதன்மைச் சமூகக் குறியீடுகளாக விளங்குகின்றன. இக்கட்டுரை, சங்க இலக்கியத்தில் காணப்படும் வேளாண்மைத் தொழில்சார்ந்த புழங்கு பொருட்களையும் அவைசார்ந்த பண்பாட்டையும் முன்னிலைப்படுத்துகிறது. 

புழங்குபொருள் பண்பாடு

            பண்பாட்டினைப் பொருள்சார் பண்பாடு (Material Culture), பொருள்சாராப் பண்பாடு (Non-Material Culture) என மானிடவியலாளர் வகைப்படுத்துவர். மக்கள், தங்கள் தேவைகளுக்குகாக உருவாக்கும் அனைத்துப் பொருட்களும் பொருள்சார் பண்பாட்டினுள் அடங்கும். பொருள்சாராப்பண்பாட்டில் பொருள் வடிவம் பெறாத அனைத்துக் கூறுகளும் இடம்பெறுகின்றன. இவற்றில், ‘புழங்குபொருட்கள் அனைத்தும் பொருள்சார் பண்பாட்டினை அடையாளப்படுத்துவனாக விளங்குகின்றன’(பு.ப., ப.2) என்கின்றனர் அறிஞர்கள். 

     புழங்கு என்பது பயன்படுத்துதல்; மக்கள் தங்கள் அன்றாடத் தேவைகளுக்காகப் பயன்படுத்துகிற பொருட்கள் புழங்குபொருள்கள் ஆகின்றன. இப்புழங்குபொருட்கள் மானிட அறிவின், கலைத் திறனின் வெளிப்பாடுகளாகத் திகழ்கின்றன. கைவினைப் பொருட்கள் மட்டுமல்லாது இயந்திர உற்பத்தியும் இதனை அடியொற்றியே அமைகிறது. 

புழங்குபொருட்களின் தன்மைகளைக் கொண்டு ஒரு சமூகத்தின் தொன்மையை, உற்பத்தித் திறனை, அறிவு நுட்பத்தை, கலைத் திறத்தை, தொழில்நுட்ப உத்திகளை அடையாளப்படுத்த முடியும். அவ்வடிப்படையில் பண்டைத் தமிழரின் வேளாண் அறிவு, வேளாண் தொழில்நுட்பம், வேளாண் மேலாண்மை, திணைசார் பண்பாடு போன்றவற்றை வேளாண்சார் புழங்குபொருட்கள் அடையாளப்படுத்துகின்றன என்பது இந்த ஆய்வுக்கட்டுரையின் கருதுகோளாக அமைகிறது. 

நாஞ்சில்

    வேளாண் குடியினர் உழவர் என்று அழைக்கப்பட்டனர். பலமுறை உழுது விதைப்பதற்குத் தேவையான அளவில் நிலத்தைப் பண்படுத்தியதால் இவர்கள் ‘செஞ்சால் உழவர்’(நற்-340:7) என்றழைக்கப்பட்டனர்.

     நிலத்தைப் பண்படுத்துவதற்கும் உழுவதற்கும் உழவுக் கருவிகள் பயன்படுத்தப்பட்டன. சங்க இலக்கிய உழு கருவிகளுள் நாஞ்சில் எனப்படும் கலப்பை சிறப்பிடம் பெறுகிறது. கலப்பையை, ’உழவர் நிலத்தைப் பண்படுத்த உபயோகிக்கும் கருவி. இது நிலத்திலுள்ள உறுதியான மண்ணினைக் கீழ் மேலாகக் கலப்பது’ என்கிறது அபிதான சிந்தாமணி (ப.365). இது ஏர் என்றும் அழைக்கப்படும். புதிய ஏரைப் பூட்டும் உழவர் கொன்றைப் பூவைச் சூடிக்கொள்ளும் மரபைக் கொண்டிருந்தனர். இதனை,

கடியோர் பூட்டுநர் கடுக்கை மலைய (பதிற்று-43;16)

என்கிறது பதிற்றுப்பத்து. 

            மண்ணின் ஈரப்பதம் மாறும்முன் நிலத்தை உழுதுவிட வேண்டும் என்ற நிலையில் தன்னிடம் உள்ள ஒற்றை ஏரைக் கொண்டு மிகவிரைவாக உழுதுகொண்டிருக்கும் உழவனை,

ஓரேர் உழவன் போல (குறு.131:5)

என்று உவமையாக்குகிறது குறுந்தொகை. அதேபோல், விதைத்தற்கேற்ப மிகுதியான, பரந்த உழுநிலங்களுடைய சிலவாகிய ஏர்களையுடைய உழவரை,

பல்விதை யுழவிற் சில்லேராளர் (பதிற்று-76:11)

என்று பதிற்றுப்பத்தும் காட்டுகிறது. 

            நாஞ்சிலின் வடிவம் சங்க இலக்கியப் பாடல்கள் பலவற்றுள் சுட்டப்படுகிறது. இதன் வளைந்த வடிவத்தையும் கூர்மையான முன் பகுதியையும்,

            வாய் வாங்கும் வளை நாஞ்சில் (பரி.திரி.1:5)                   

            நிறன் உழும் வளை வாய் நாஞ்சில் (பரி.திரு-13:33)

            வள் அணி வளை நாஞ்சிலவை      (பரி.திரு-15:57)

ஆகிய பாடலடிகள் காட்டுகின்றன. 

    மழைபொழியாது வறண்ட காலங்களில் ஈரமற்ற நிலத்தை உழுவதற்குப் பயன்படுத்தப்பட்ட கலப்பைகளை,

வறன் உழு நாஞ்சில் போல் (கலி.8:5)

என்பதிலும், நாடு வறட்சியுற்றதால் கலப்பைகள் யாவும் தொழிலற்றுக் முடங்கிக் கிடந்ததையும் உழவர் ஏரான் உழுதொழிலைச் செய்யாதிருந்த நிலையினையும்,

நாடு வறம் கூர, நாஞ்சில் துஞ்ச (அக.42:5)

உலகுதொழில் உலந்து, நாஞ்சில் துஞ்சி (அக.141:5)

என்பனவற்றிலும் காணமுடிகிறது.  

            இயற்கை அழிவு மட்டுமல்லாது செயற்கை அழிவாகிய போர்க்காலங்களில் தேர், யானை, குதிரைப் படைகளால் சிதைக்கப்பட்ட விளைநிலங்களிலும் உழுதொழிலை மேற்கொள்ளமுடியாத சூழல் இருந்தமையையும் சங்க இலக்கியப் பாடல்கள் பதிவு செய்கின்றன (பதிற்று.19:17; 25:1; 26:1; 26:2) 

          நாஞ்சில் உறுப்புகள்

            நாஞ்சிலின் உறுப்புகளாகிய நுகத்தடி, கொழு ஆகியவை குறித்தும் அவற்றின் வடிவம் குறித்தும் சங்கப் பனுவல்கள் சுட்டுகின்றன. உழவர்கள் வீட்டின் வாயிலிலேயே எருதுகளை நுகத்தில் (நுகத்தடி) பூட்டுவர். பூட்டிச் சென்று, பெண் யானையின் வாயைப் போன்று வளைந்த வடிவையுடைய கலப்பையின்(நாஞ்சில்) உடும்பு முகம் போன்ற கொழு  முழுவதும் மறையும்படி ஆழ உழுவர் என்பதை,

                                 குடி நிறை வல்சிச் செஞ் சால் உழவர்

நடை நவில் பெரும் பகடு புதவில் பூட்டி

பிடி வாய் அன்ன மடி வாய் நாஞ்சில்

உடுப்பு முகமுழுக்கொழு மூழ்க ஊன்றி    (பெரும்பாண்.197-200)

என்ற அடிகள் பதிவு செய்கின்றன. 

            எருதுகளைக் கலப்பையில் பூட்டும் பகுத்திக்கு துகத்தடி என்று பெயர். இது சற்று வளைந்த வடிவில் காணப்படும். வளைந்த நுகத்தடியில் கட்டப்பட்ட தலையினைக் கொண்ட, விரைந்த நடையினையுடைய எருதுகளை,

கொடு நுகத்து யாத்த தலைய, கடுநடை  (அக.224:4)

என்ற அடியும்,

கொடுநுகம் பிணித்த …….    (அக.329:6)

என்ற அடியும் காட்டுகின்றன. 

எந்திரம்

            நன்செய் நிலத்தை உழுத பிறகு அதில் உள்ள கட்டிகளை உடைத்துச் சமன் செய்யவும், தழைகளையும், கோடுகளையும் உரமாக சேற்றில் புதைக்கவும் ‘உருள் பொறி’ என்ற கருவி பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது.

                                    உருள் பொறி போல எம்முனை வருதல் (நற். 270:4)

என்பதில் நிலத்தில் உருளும் எந்திரமாகிய உருள் பொறி சுட்டப்படுகிறது. 

தளம்பு

தளம்பு என்பது நன்செய் நிலமாயின் சேற்றுக் கட்டிகளைக் களைய, சேறாக்கப் பயன்படுத்தப்படும் கருவியாக அடையாளம் காணப்படுகிறது.  

மலங்குமிளிர் செறுவில் தளம்புதடிந் திட்ட

பழன வாளை                                  (புறம்.61:3-4)

என்ற அடிகளில் வாளைமீன்கள் தளம்பிடை மாட்டி வெட்டுப்பட்டன என்ற செய்தி இடம்பெறுகிறது. இதன்வழி, ‘தளம்பு’ என்பது இரும்பு அல்லது உறுதியான மரத்தினால் உருவாக்கப்பட்ட, உருளை வடிவ வேளாண் கருவி என்பது பெறப்படுகிறது. தளம்பையே எந்திரம் என்று சுட்டுவதற்கும் இடமுண்டு. 

வட்டி

          உழுது பண்படுத்திய நிலத்தில் விதைப்பதற்கான விதைகளை எடுத்துச் செல்ல வட்டி எனப்படும் கூடை பயன்படுத்தப்பட்டது. இதனைப் பனையோலைப் பெட்டிகள் என்று உரையாசிரியர்கள் குறிப்பிடுகின்றனர். இவ்வட்டிகள் குறித்து,

வித்தொடு சென்ற வட்டி பற்பல (நற்.210:3)

விதைக்குறு வட்டி போதொடு பொதுள (குறு.155:2)

ஆகிய அடிகள் பகர்கின்றன. 

துளர்

    துளர் என்பது விளைநிலத்தில் பயிர்களினூடே முளைத்திருக்கும் களைகளை நீக்குவதற்குப் பயன்படுத்தப்பட்ட சிறிய வகை வேளாண் கருவி. இது களைக்கொட்டு என வழங்கப்படும். உழுது விதைத்த பயிர்களில் முளைத்த களைகளைத் துளர்கொண்டு நீக்கிய நுட்பத்தை,

                                    தொடுப்பு எறிந்து உழுத துளர் படு துடவை (பெரும்பாண்.201)

என்ற அடி காட்டுகிறது. மேலும்,

துளர் எறி நுண்துகள் களைஞர் தங்கை (குறு.392:5)

என்பதில், களை எடுக்கக் களைக்கொட்டை வீசி வெட்டுவதால் புழுதி எழும் காட்சி காட்டப்படுகிறது. அதேபோல,

                                    தொய்யாது வித்திய துளர்படு துடவை (மலைபடு.122)

என்பதில், வன்நிலத்தில் களைக்கொட்டால் அடிவரைந்து கொத்தும் கொல்லை இடம்பெறுகிறது. மேலும், களைக் கொட்டினைக் கையிற் கொண்டு களை பறித்து எறியும் வேளாண் தொழிலாளர்,

                                  கோடுடைக் கையர் துளர் எறி வினைஞர் (அக.184:13)

என்பதில் காட்டப்படுகின்றனர். 

கூர்வாள்

          அறுவடை காலத்தே நெல்லை அரிவதற்குக் கூரிய வாள் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது. இது அரிவாள் என்று அழைக்கப்படும். இக்கூர்வாளினை,

நெல் அரி தொழுவர் கூர்வாள் உற்றென (நற்.195:6)

என்கிறது நற்றிணை. வறட்சி காலத்தே, நெற்கதிரை அரிவாரது கொய்யும் வாள் செயலற்று தம் வாய் மடங்கிப் போயின என்ற செய்தியை,

                        அரிநர் கொய்வாண் மடங்க வளைநர் (பதிற்று.19:22)

என்ற அடி பதிவு செய்கிறது. 

கரும்பு எந்திரம்

          சிறிய வகை கருவிகளோடு கரும்பைப் பிழிந்தெடுக்கும் பெரிய வகை எந்திரங்களும் உருவாக்கப்பட்டிருந்தன. இவ்வெந்திரங்கள் இயக்கும் பொழுது யானைகள் பிளிறுவதைப் போன்ற ஒலிகள் எழுந்தன.

                        கரும்பி   னெந்திரங்  களிற்றெதிர்  பிளிற்றும்(ஐ.நூ.55:1) 

            இவ்வெந்திரங்கள், இரவு பகல் பாராமல் இயங்கும் ஆற்றல் கொண்டனவாகவும், வானை மறைக்கும் புகையினை வெளியிடுவனவாகவும், ஆறுபோல் கரும்புச் சாற்றினைப் பிழிந்து வெளியேற்றுவனவாகவும் வடிவமைக்கப்பட்டிருந்தன (ஐ.நூ. 55:1; பதிற்று.19:23; மதுரைக். 258, புறம். 322:7-8; பெரும்பாண். 260-262; பட்டினப். 9-10; மலைபடு. 119; மலைபடு. 340-341). 

நிறைவு

அடிப்படைத் தேவையான உணவுப் பொருட்களின் உற்பத்தியில் வேளாண் தொழில் முதன்மைப் பெறுகிறது. இத்தொழிலில், நீர் ஏற்றக்கருவிகள், பறவை மற்றும் விலங்கு கடியும் கருவிகள் ஆகியவை தவிர்த்து நாஞ்சில், எந்திரம், தழம்பு, வட்டி, துளர், கூர்வாள், கரும்பு எந்திரம் முதலான கருவிகள் நேரடிப் பயன்பாட்டில் இருந்தன. நன்செய், புன்செய், மானாவாரிப் பயிரிடுமுறை முதலிய மண்ணின் தன்மைக்கு ஏற்பவும், உழுதல், பண்படுத்துதல், சமன் செய்தல், விதைத்தல், களையெடுத்தல், அறுவடை செய்தல் முதலிய தொழில்நிலைகளுக்கு ஏற்பவும் இக்கருவிகள் வடிவமைக்கப்பட்டன. இவற்றின் தன்மை, அளவு, பயன்பாடு போன்றவை பல்வேறு தொழில்நுட்ப உத்திகளைக் கொண்டிருந்தன. வேளாண் புழங்குபொருட்களுள் நாஞ்சில் எனப்படும் கலப்பை முதன்மைப் பெறுகிறது. 

தனக்கான எருதுகளையும் கலப்பையையும் கொண்டிருந்த உழவர் சிறப்பு பெற்றார். அதனால், உழவர்கள் தங்கள் தேவைகளுக்கான எருதுகளையும் கலப்பைகளையும் தாங்களே வைத்திருந்தனர். குறிப்பிட்ட நாளில் உழவர்கள் ஒன்றிணைந்து ‘புத்தேர்’ பூட்டினர். அதனால் எழும் ஆரவாரம் திருவிழாப் போல் ஒலித்தது. புத்தேர் பூட்டும் உழவர்கள் கொன்றைப் பூவைச் சூடிக்கொள்ளும் மரபுக் கொண்டிருந்தனர். ஒற்றை ஏரை மட்டும் கொண்டிருந்த உழவர் ஏழ்மை நிலையினராகக் கருத்தப்பட்டார். உழவர், தங்கள் தேவைக்கும், செழுமைக்கும் ஏற்ப ஏர்களின் எண்ணிக்கையைக் கொண்டிருந்தனர்.

 பயன் நூல்கள்

1. அபிதான சிந்தாமணி
2. சங்க இலக்கியத் தொகுப்புகள்
3. சங்க இலக்கியத்தில் மேலாண்மை, ஆ.மணவழகன்
4. பண்பாட்டு மானிடவியல், பக்தவத்சல பாரதி
5. புழங்குபொருள் பண்பாடு, த.ரெசித்குமார்
6. பழந்தமிழர் தொழில்நுட்பம், ஆ.மணவழகன

***** 

Dr. A. Manavazhahan, Associate Professor, Sociology, Art & Culture, International Institute of Tamil Studies, Chennai -113.

தமிழியல்

www.thamizhiyal.com  

தமிழர் தொன்மை – நாகரிகம் – பண்பாடு

 முனைவர் ஆ.மணவழகன், இணைப் பேராசிரியர், சமூகவியல், கலை (ம) பண்பாட்டுப் புலம், உலகத் தமிழாராய்ச்சி நிறுவனம், சென்னை.

தமிழினம் - தோற்றம்

• தற்கால இந்தியாவில் உள்ள தமிழ்நாடு மண்டலம் வரலாற்றுக் காலத்துக்கு முன்பிருந்தே மக்கள் வாழும் உறைவிடமாக தொடர்ந்து இருந்துவந்துள்ளது. தமிழ்நாட்டின் வரலாறும் தமிழ் மக்களின் நாகரீகமும் உலகின் மிகப் பழமையானவையாகும்.
• உலகின் தோன்றிய முதல் இனம் தமிழினமே என்றும் அவர்கள் தோன்றிய பகுதி  குமரிக்கண்டமே என்றும் பாவாணர் குறிப்பிடுகிறார்.
• இன்று உலகின் மிகப் பழமையான நாகரிகமாக குறிக்கப்படுகிற சிந்து சமவெளி நாகரிகம் தமிழர்களுக்கு உரியது என்கின்றனர் தொல்லியல் ஆய்வாளர்கள்.
• சிந்து சமவெளி நகர மக்களின் வழிபாட்டு முறைகள், பண்பாடுகள், நாகரிகங்கள், கட்டடக் கலை நுட்பங்கள் தொல்-தமிழருக்கு உரியது என்பது ஆய்வாளர்களின் முடிவு.

ஆஸ்திரேலியப் பழங்குடியினர் தொல்தமிழரே

• ஆஸ்திரேலியப் பழங்குடிகளாக இன்று இருப்பவர்கள் 40 ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தமிழகத்திலிருந்து சென்றவர்களே என்று மரபு (டி.என்.ஏ) ஆராய்ச்சியின் அடிப்படையில் உறுதிசெய்துள்ளனர்.

ஈரானியப் பழங்குடியில் தமிழ் அரசர் பெயர்கள்

• இரானின் பழங்குடி அரசர்களாகச் சுட்டப்படுகிற அதியன், நல்லி, ஆய், அண்டிரன் போன்ற பெயர்கள் சங்க இலக்கியத்தில் இடம்பெற்றுள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது.

உலக நாடுகளில் தமிழ் ஊர்ப்பெயர்கள்

• ஆப்கானிஸ்தான் பகுதியில் கொற்கை, பொதினே, பனை, காவ்ரி போன்ற ஊர்ப் பெயர்களும், ஈரானின் குறிஞ்ஜ்(குறிஞ்ச்) என்ற பெயரும்  பாகிஸ்தானில் தோன்றி, குன்று, ஆமூர், நள்ளி, கொற்கை மத்ரை போன்ற ஊர்ப்பெயர்களும் வழங்கப்படுவது தமிழரின் தொன்மைக்கும் நாகரிகத்திற்கும் தக்க சான்றுகளாகும்.

பழங்கால குடியிருப்புகள்

• தமிழ்நாட்டின் பகுதிகளில் பழங்கற்கால குடியிருப்புகள் இருந்த வரலாற்றுக்கு முற்பட்ட காலப்பகுதியானது கி.மு 500,000 ஆண்டிலிருந்து கி.மு 3000 ஆண்டு வரை நீடித்திருந்ததாக மதிப்பிடப்படுகிறது.

சென்னையில் பழங்கால குடியிருப்பு

• பழங்கற்காலத்தின் பெரும்பாலான காலகட்டங்களில் குடியிருப்புகள் அடர்த்தியற்ற காட்டுப் பகுதிகள் அல்லது புல்வெளி சார்ந்த சுற்றுச்சூழலில் அமைந்த ஆற்றுப் பள்ளதாக்குகளுக்கு அருகிலேயே அமைந்திருந்தது.
•  தென்னிந்தியாவில்  இரண்டு இடங்களில் மட்டுமே இத்தகைய தொடக்க பழங்கற்கால நாகரிகம் கண்டறியப்பட்டுள்ளது. தமிழ்நாட்டில் சென்னையின் வடமேற்கு பகுதியில் உள்ள அத்திரம்பாக்கம் பள்ளதாக்கு இந்தப் பகுதிகளில் ஒன்றாகும்.

வட தமிழகத்தில் தொன்மைச் சான்றுகள்

• தமிழ்நாட்டின் வடக்குப் பகுதிகளைச் சுற்றி பழங்கற்காலத்திய விலங்குகளின் புதைப்படிமங்கள் மற்றும் கல்வெட்டுகள் கண்டறியப்பட்டுள்ளதாக தொல்லியல் சார்ந்த ஆய்வுகள் கூறுகின்றன.
• இவை கி.மு 300,000 ஆண்டு காலத்தைச் சேர்ந்தவையாக இருக்கலாம். தென்னிந்தியாவில் வாழ்ந்த மனிதர்கள் பெரும்பாலும் பண்டைய "பழங்கற்காலத்தில்" நீண்ட காலம் வாழ்ந்த ஹோமோ எரக்டஸ் (Homo erectus) இனத்தைச் சேர்ந்தவர்களாவர். மேலும் இவர்கள் கைக்கோடரி மற்றும் வெட்டுக்கத்தி ஆகியவற்றைப் பயன்படுத்தி வேட்டையாடி சேகரித்து வாழும் மக்களாக இருந்தனர்

பயன்பாட்டுப் கருவிகள்

• சூரிய காந்தக் கல், அகேட் கல், சிக்கிமுக்கி கல், குவார்ட்ஸ் கல் போன்ற பொருள்களைப் பயன்படுத்தி நுண்கற்கள் கருவிகளை மனிதர்கள் உருவாக்கினர். 1949ஆம் ஆண்டில், இது போன்ற நுண்கல் கருவிகளை திருநெல்வேலி மாவட்டத்தில் ஆராய்ச்சியாளர்கள் கண்டுபிடித்துள்ளனர்.
• நுண்கற்கள் காலமானது கி.மு 6000-3000 ஆண்டுகளுக்கு இடைப்பட்ட காலமாகும் என தொல்லியல் துறை ஆய்வுகள் கூறுகின்றன.

புதிய கற்கால நாகரிகம்

• தமிழ்நாட்டில் சுமார் கி.மு 2500 ஆண்டு புதிய கற்கால நாரிகம் தொடங்கியது. சாணைபிடித்தல் மற்றும் மெருகேற்றல் போன்ற முறைகளைப் பயன்படுத்தி புதிய கற்காலத்தைச் சேர்ந்த மனிதர்கள் தங்கள் கற்கருவிகளுக்கு நயமான வடிவம் அளித்தனர்.
• பண்டைய எழுத்துக்களைக் கொண்ட புதிய கற்காலத்தைச் சேர்ந்த கோடரியின் மேற்பகுதி தமிழ்நாட்டில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளது.

இரும்பு கால நாகரிகம்

• இரும்பைப் பயன்படுத்தி ஆயுதங்கள் மற்றும் கருவிகளை வடிவமைக்கும் முறையை மனிதர்கள் இரும்புக் காலத்தின் போது தொடங்கினர். பல நூறு இடங்களில் காணப்படும் பெருங்கற்களாலான இடுகாடுகளைக் கொண்டு தீபகற்ப இந்தியாவில் இரும்புக் காலக் கலாச்சாரம் இருந்ததை அறிய முடிகிறது.
•  இடுகாடு நினைவுச் சின்னங்களில் மேற்கொள்ளப்பட்ட அகழ்வாய்வு மற்றும் அவற்றின் வகைகளைக் கொண்டு வடக்குப் பகுதியிலிருந்து தெற்குப் பகுதிக்கு இரும்புக் கால குடியேற்றங்கள் பரவியதாகத் தெரிகிறது. திருநெல்வேலி மாவட்டத்தின் ஆதிச்சநல்லூர் மற்றும் இந்தியாவின் வடக்கு பகுதிகளில் நடைபெற்ற அகழ்வாய்வுகளை ஒப்பிடும் போது பெருங்கற்களாலான குடியேற்றங்கள் தெற்கு நோக்கி இடம்பெயர்ந்ததற்கான ஆதாரங்கள் கிடைத்தன.

புதைக்கும் பண்பாடு

• சுமார் கி.மு 1000வது ஆண்டைச் சேர்ந்த பெருங்கற்களாலான புதைகல இடுகாடுகள் இருந்ததற்கான தெளிவான முற்கால ஆதாரங்கள் இடுகாடுகள் தமிழ்நாட்டின் பல்வேறு பகுதிகளில் கண்டறியப்பட்டுள்ளன,
• குறிப்பாக திருநெல்வேலி மாவட்டத்திலிருந்து 24 கி.மீ தூரத்தில் இருக்கும்  ஆதிச்சநல்லூர்  என்ற இடத்தில் இந்தியத் தொல்லியல் ஆய்வகத்தின்  தொல்பொருள் ஆய்வாளர்கள் நடத்திய ஆய்வில் பூமியிலிருந்து 157 புதைகலங்களை அகழ்ந்தெடுத்தனர். அவற்றில் 15 கலங்களில் மனிதனின் மண்டை ஓடு, எலும்புக் கூடுகள் மற்றும் மற்றும் எலும்புகள், உமி, அரிசி தானியங்கள், கருகிய அரிசி மற்றும் புதிய கற்கால கோடரிக் கருவி ஆகியவற்றைக் கொண்டிருந்தன.
• கண்டெடுக்கப்பட்டுள்ள புதைகலத்தில் எழுத்தப்பட்ட எழுத்துகள், 2800 ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய புதிய கற்காலத்தின் தமிழ்-பிராமி வரிவடிவத்தை ஒத்திருப்பதாக இந்தியத் தொல்லியல் ஆய்வகத்தின்  தொல்பொருள் ஆய்வாளர்கள் கூறுகின்றனர்.

அசோகர் கல்வெட்டில் தமிழரசுகளின் தொன்மை

• அசோகப் பேரரசின் கீழ் இல்லாத பேரரசுகள் மற்றும் இந்தப் பேரரசுடன் நட்பு நிலையில் இருந்த பேரரசுகள் பற்றிய விவரங்கள் கல்வெட்டில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன.
• இவற்றுடன் சேர்ந்து சோழர்கள், பாண்டியர்கள் மற்றும் சேரர்களின் வம்சங்கள் (கி.மு 273-232) அசோகத் தூண்களில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன. குறுநில மன்னர்களில் அதியமானின் பெயர் இடம்பெற்றுள்ளது.

ஒரிசா கல்வெட்டில் - தமிழ்ப் பேரரசுகளின் கூட்டமைப்பு

•  நூறு ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக இருந்த தமிழ் பேரரசுகளின் கூட்டமைப்பைப் பற்றி கதிகும்பா கல்வெட்டில், சுமார் கி.மு 150 ஆம் ஆண்டு கலிங்கப் பேரரசை (இன்றைய ஒரிசா மாநிலம்) ஆட்சி செய்த அரசன் கார்வேலா (Kharavela) பற்றிய தகவல்கள் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன.

களப்பிரர்களை விரட்டிய பாண்டியன்

• மிகப் பழைய வட்டெழுத்து ரீதியான சான்றில் தமிழ் நாட்டில் இருந்த ஆட்சி பற்றிய குறிப்புகள் காணப்படுகின்றன, அதில் பாண்டிய நாட்டிலிருந்து களப்பிரர்களை வெளியேற்றிய பாண்டிய அரசன் கடுங்கோன் (c.560–590 CE) என்பவனைப் பற்றிக் கூறப்பட்டுள்ளது.

சேரப்  பேரசு

• தென்னிந்தியாவின் மலபார் கடற்கரை அல்லது அதன் மேற்கு பகுதியுடன் இணைந்த, தற்போதைய கேரள மாநிலம் ஆகியவை ஒன்றிணைந்த பகுதியாக சேரர்களின்பேரரசு இருந்தது.
• கடல் வழியாக ஆப்பிரிக்காவுடன் வாணிகம் செய்வதற்கு ஏற்ற வகையில் அவர்களின் இருப்பிடம் இருந்தது. மேலும் தமிழ் நாட்டின் பிற பகுதிகளுடனும் இவர்கள் பரவலான தொடர்பு கொண்டிருந்தனர். இது ஒன்பது அல்லது பத்தாம் நூற்றாண்டு வரை மட்டுமே வழக்கத்தில் இருந்தது, இதன் பிறகு தமிழ் மொழியில் சமசுகிரதத்தின் தாக்கம் காரணமாக மொழியின் தனிப்பட்ட அங்கீகாரம் மாறி புதிய மொழி ஒன்று பயன்பாட்டிற்கு வந்தது.

சோழப் பேரசு

• முற்கால சோழர்களில் கரிகாலச் சோழன் மிகப் பிரபலமாக இருந்தார். சங்க இலக்கியங்களின் பல்வேறு செய்யுள்களில் கரிகாலச் சோழன் பற்றி குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. பின்னாளில் எழுதப்பட்ட சிலப்பதிகாரம் நூலில் வரும் பல்வேறு கதைகளிலும் கரிகாலன் பற்றிய செய்திகள் முக்கிய பொருளாக இருந்தது.

பாண்டியப் பேரரசு

• இந்திய தீபகற்பத்தின் தென்கோடிப் பகுதியான கொற்கையிலிருந்து முதலில் ஆட்சி செய்ய தொடங்கிய பாண்டியர்கள் பின்னாளில் மதுரை நகருக்கு மாறினர். சங்க இலக்கியத்திலும் பாண்டியர்கள் பற்றி குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. மேலும் இதே காலத்தில் இருந்த கிரேக்க மற்றும் ரோமானிய ஆவணங்களிலும் பாண்டியர்கள் பற்றி உள்ளது.  மெகஸ்தனிஸ் (Megasthenes), இந்திகா (Indika) என்ற தனது நூலில் பாண்டியப் பேரரசு பற்றி குறிப்பிட்டுள்ளார். பாண்டியர்கள் கிரேக்கம் மற்றும் ரோம் ஆகிய நாடுகளுடன் வணிகத் தொடர்பையும் கொண்டிருந்தனர்.

தமிழரின் இலக்கியமும் தொன்மையும்

• சங்க இலக்கியம் என்று அறியப்படும் செவ்வியல் இலக்கியத் தொகுதிகள் கி.மு 200 முதல் 300 ஆம் ஆண்டு வரையிலான காலத்தைச் சேர்ந்ததாக அறியப்படுகிறது.
• தமிழில் கிடைத்துள்ள அரிய இலக்கண நூலாகிய தொல்காப்பியம் 5000 ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்டதாக அறியப்படுகிறது.
• உலகச் செம்மொழிகளில் பழமையான - வளமான இலக்கண இலக்கியங்களைக் கொண்டுள்ள ஒரே மொழி என்ற பெருமையைப் பெற்றுள்ளது தமிழ்,

சங்க இலக்கியம் காட்டும் தமிழர் பண்பாடு - நகரிகம் - அரசியல்

• செழுமையான நிலம் மற்றும் பல்வேறு தொழில் சார்ந்த மக்கள் குழுக்கள் பற்றி சங்கப் பாடல்கள் சித்தரிக்கின்றன.
• ‘வடக்கே வேங்கட மலை, தென்றே குமரி, கிழக்கிலும் மேற்கிலும் கடல்கள் என்ற எல்லைகளைக் கொண்டு விளங்கிய இந்த பகுதிகளை ஆட்சி செய்வது பரம்பரை குடியாட்சி முறையில் இருந்தது. எனினும் இந்த பகுதிகளின் செயல்பாடுகள் மற்றும் ஆட்சி செய்பவரின் அதிகாரம் ஆகியவை முன்பே இயற்றப்பட்ட ஒழுங்குமுறைகளை பின்பற்றியே அமைந்தது.
• அரசன் எவ்வழியோ மக்கள் அவ்வழி என்று சமூக ஒழுங்கு இருந்தது.
• உலகம் சுற்றும் புலவர்களும் இசைக்கலைஞர்களும் நடனக் கலைஞர்களும் தாராள மனமுடைய அரசனின் அவைகளை அலங்கரித்தனர். இசை மற்றும் நடனக் கலைகள் மேம்பட்டு இருந்தன.
• பழந்தமிழரின் மேலாண்மை சிந்தனை, தொழில்நுட்ப அறிவு, பல்துறை சிந்தனை, அறம், அரசியல், வீரம், கொடை, நட்பு, விருந்தோம்பல், இல்வாழ்க்கை நெறி,   போன்வற்றை இவ்விலக்கியங்கள் உலகிற்கு உணர்த்துகின்றன.

உலக நாடுகளுடன் வணிகத் தொடர்பு

• உள்நாட்டு மற்றும் வெளிநாட்டு வர்த்தகம் சிறப்பான முறையில் ஒழுங்குபடுத்தப்பட்டு இயக்கத்தில் இருந்தது.
• தொல்லியல் துறை ஆய்வுகள் மற்றும் இலக்கியங்களில் யுவனர் களுடனான (கிரேக்கர்) வெளிநாட்டு வியாபாரம் செழுமையாக இருந்தததைக் கூறுகின்றன.
• தென்னிந்தியாவின் மேற்குக் கடற்கரைப் பகுதியில் இருந்த முசிறி மற்றும் கிழக்குக் கடற்கரைப் பகுதியின் துறைமுக நகரம் பூம்புகார் ஆகிய இரு இடங்களில் ஏராளமான கப்பல்கள் நிறுத்தப்பட்டு வெளிநாட்டுப் பொருள்களை ஏற்றுமதி மற்றும் இறக்குமதி செய்து வியாபார மையங்களாக விளங்கின.

முனைவர் ஆ.மணவழகன் - Dr.A.Manavazhahan - தமிழியல்.காம் - thamizhiyal.com